Ze waren dinsdagavond weer even allemaal bij elkaar in de bovenzaal: de punkers, new wavers en andere schenen-schoppers die Paradiso in de jaren tachtig bevolkten. Max Natkiel signeerde de nieuwe uitgave van zijn legendarische boek Paradiso Stills. Nou ja, zij die het overleeft hadden waren aanwezig. Want het was een leven op het scherpst van de snede. Beter jong sterven dan als brave burger door het leven gaan.
En jong waren ze. Velen maar een paar jaar ouder dan ik. Terwijl ik altijd dacht dat het een andere generatie was.
Ankie begon als veertienjarige Paradiso te bezoeken. Achteraf snapt ze wel waarom ze de vrijheid zocht: het gezin waar ze uit kwam was nou niet bepaald stabiel. Het gezin. Daar spuugden ze hier op. Van nu af aan bepaalde ze haar eigen leven. Maar ja, veertien jaar en sex en drugs en rock-`n-roll, dat moest wel mis gaan.
“Op het laatst dealde ik, dan weet je wel hoe ver je heen bent. Mijn leven bestond uit stelen en bedelen, zo kwam ik de dag door. Toen kreeg ik een zoon. Daar kon ik natuurlijk niet voor zorgen. Gelukkig deed mijn zus dat. Ik lag de hele dag voor apegapen. Tot ik besefte dat ik moest kiezen: voor mijn zoon zorgen óf sterven. Het is gelukt, ik ben er nog. Ik heb nog twee dochters gekregen; die mogen met veertien echt niet alleen naar Paradiso.
Kijk, ik sta drie keer in het boek van Max. Het is niet zomaar een fotoboek hè. Dit was ons leven. Hierin kan ik mijn dochters laten zien hoe mijn wereld er toen uitzag. Ik weet niet of ik het durf, ik vind het wel heftig.
Lees hier meer over Max
Anke
Pingback: Vechtsportgoeroe