Behalve man-van-de-straat ben ik tegenwoordig ook man-van-het-land. En wel op Jeugdland. Ik ben daar gepromoveerd tot opperhoofd-skelterbouwer. In die hoedanigheid ontving ik laatst de gebroeders Witteman. Zij hebben een waterrad voor onze speeltuin gemaakt.
Stefan Witteman is een wandelend anachronisme. Gekleed in hemdsmouwen, manchester werkbroek en op klompen lijkt hij rechtstreeks uit een tijdmachine gestapt. Zijn specialiteit is traditioneel timmerwerk. Hij restaureert zeventiende-eeuwse interieurs voor musea. Maar zijn grote liefde is: de windmolen. Die bouwt hij aan de hand van originele tekeningen. Daar komt geen schroef aan te pas. Alles wordt geconstrueerd met pen-gatverbindingen. De spieën vliegen om je oren.
Natuurlijk woont Stefan zelf in een molen. Ten minste: in het woonhuisje naast de Neckermolen. Zijn ouders wonen in de molen zelf. Die molen is één van de laatste Noord-Hollandse windmolens die nog door het Hoogheemraadschap gebruikt wordt om de polder te bemalen.
Ons waterrad is een replica van een onderdeel uit een vijftiende-eeuwse molen. Bij het plaatsen leerde ik over stelwiggen en reuzel op de as. Een plank is geen plank, maar een deel. Die smeer je in met Zweedse teer; gebruik daarvoor een bokkepoot. Zelfs de rekening die hij stuurde was in schoonschrift met mooie krullen. Jammer dat het geen perkament was.
Stefan Witteman
Molenaar
