Vanuit de steeg klinkt het typische geluid van een schuiftrompet. Terwijl ik afstap, zet naast mijn een vrouw gehaast haar fiets op slot. Ze is nog net op tijd om mee te zingen met het daklozenkoor.
‘Zingen jullie buiten?’
‘Nee, je hoort Ton. Ton weet van geen ophouden. Voor en na de repetities oefent hij zijn stukken. Je mag wel meezingen, als je wilt.’
Achter de zware deur die de steeg afsluit, staat Ton zich in het zweet te blazen; zijn bladmuziek met knijpers aan het hek gehangen. Ton is niet dakloos en dat wil hij zo houden ook. Daarom oefent hij niet thuis; het idee dat de buren iedere noot kunnen horen zou hem onrustig maken.
Ik wordt voorgesteld aan Luc Tanja, de straatpastor.
´Welkom. Ieder vrijdag zingt het daklozenkoor hier. Die naam dekt de lading eigenlijk niet. Het koor is bedoeld voor mensen die bekend zijn met het leven op straat. Binnen moet je maar geen foto´s maken. Kom je Ton, we gaan beginnen.´
Op het repertoire staan de bekende Amsterdamse smartlappen. Ik hoef me geen zorgen te maken of ik nou bas of bariton ben. Na afloop zijn er soep en broodjes. Ik vraag Ton, die alle nummers begeleidde , hoelang hij al speelt. ‘Ongeveer mijn hele leven. Ik heb ook op het conservatorium gezeten. Maar nu moet ik weg, want ik ga zo oefenen met de Mentrum huisband.
Ton trombone
