Abanoub stond voor het gesloten hek van Jeugdland.
‘Werk je daar?’
‘Ja, ik bouw skelters met kinderen.’
‘Wat is een skelter?’
‘Weet je niet wat een skelter is? Zo één met trappers waar je op kunt rijden.’
‘Ik weet niet wat dat is. Misschien komt het omdat ik eigenlijk uit Egypte kom. Eigenlijk ben ik een Egyptische boer, en mijn vader ook, en mijn opa ook. Maar m’n vader woont al twintig jaar of zo in Nederland. Dus die is geen boer meer. En ik woon drie jaar hier.
‘En je moeder?’
‘Mijn moeder woont ook drie jaar hier, maar die komt uit Caïro, dus die is geen boer. Wat maak je ook al weer?’
‘Skelters, ben je het nu alweer vergeten?’
‘O ja. Dat komt omdat ik een klap op mijn hoofd heb gehad. Of eigenlijk kreeg ik een klap en toen viel ik op mijn hoofd. En nu kan ik niet meer zo goed nadenken.’
‘Van wie kreeg je een klap?’
‘Van een pestkop uit de klas. Toen ik pas in Nederland was werd ik veel gepest. Ze zeggen dat mijn moeder psygisch (sic) is.’
‘Is je moeder psygisch?’
‘Nee, die is gewoon. En dan zeg ik dat ik ze ga slaan tot ze gaan bloeden. Maar dat doe ik niet, hoor. Dat zeg ik alleen maar. In Egypte heb ik wel een keer een jongen geslagen die ging bloeden. Maar hij begon zelf.
Weet je, deze stok heb ik voor de honden. Ik liep gisteren daar bij die begraafplaats en toen kwamen er twee honden op me af en toen deed ik die stok zo voor me, anders gingen ze me bijten.’
‘Misschien wilden ze spelen.’
‘Nee, ze hadden tanden. En die vrouw die riep alleen iets, en die honden luisterden helemaal niet.
Ik ben een keer van de Radioweg helemaal naar die snelweg daar gelopen, en nog verder. Toen deed dit skateboard het nog. En nu heeft mijn zusje mijn telefoon in het water laten vallen. Er zaten tien games op, maar hij doet het niet meer. Ik moet om zes uur thuis zijn, en soms ook nog later.
‘Nou tot ziens.’
‘Mijn moeder zegt dat ik veel praat. Wat vind jij?’
Abanoub
