Ik herken Souleiman aan zijn muts. Ik had hem al eens zien lopen op de Statenjachtstraat in Noord. En, als ik het me goed herinner, ook wel eens op de Burgemeester de Vlugtlaan. En nu dus op het Javaplein. De muts is een exemplaar van konijnenbont die een vriend achttien jaar geleden voor hem meenam uit Rusland. Houdt zomer en winter zijn hoofd warm.
Souleiman doet graag wat voor zijn medeburger, hij wil best even poseren.
Vijfendertig jaar geleden kwam hij uit zuidoost Turkije naar Nederland. Hij is geen moslim hè, hij is christen: Syrisch-orthodox. Hij heeft hier negen kinderen grootgebracht: zes zonen en drie dochters. En geen van allen houdt zijn hand op. Zijn oudste zoon wilde het gaan maken in Amerika, maar kreeg geen visum. Toen schreef hij in drie dagen zevenendertig sollicitatiebrieven naar bedrijven in Amsterdam. Bij Cargill kon hij aan de slag. En nu zit hij voor dat bedrijf toch in de VS.
Naar Turkije gaat hij nooit meer. Alle Christenen uit zijn geboorteplaats zijn verdwenen. En hier in Amsterdam heb je ook een Syrisch-orthodoxe kerk. Maar ach, daar gaat hij eigenlijk nooit naar toe. Hij zwerft liever door de stad, en drinkt hier en daar een glaasje thee.
Souleiman doet graag wat voor zijn medeburgers
Konijnenbontje
