Wie met enige regelmaat in de Javastraat komt, heeft hem vast wel eens zien lopen. Hij is nogal een verschijning. Altijd in pak, of ten minste in colbert met bijpassende pantalon, haren keurig gecoiffeerd, bidketting in de hand, kortom een gesoigneerd man.
Een paar jaar geleden fotografeerde ik meneer Dahhan terwijl hij in vol ornaat zijn fiets repareerde. Sindsdien groeten wij elkaar. Vandaag ziet hij er werkelijk onweerstaanbaar uit; tijd voor een foto.
“Fotograaf”, zegt meneer Dahhan, voordat ik een foto mag maken: “Is dat daar een echte politiecamera?”
“Dat lijkt mij wel”, zeg ik.
“Hoe kan het dan dat ik hier door twintig man in elkaar geslagen ben, en ik nu als verdachte voor de rechter sta?”
Er volgt een verhaal over bedreigingen, intimidaties en spuugpartijen tussen hem en zijn voormalig schoonfamilie. Het gebeurd wel vaker dat ik gezien wordt als vertegenwoordiger van het blanke establishment en een oplossing moet brengen. Waarom weet ik niet. Ik heb er geen zin in vandaag, en kap zijn verhaal af. Ik maak de foto.
“Daar verderop woont ook een fotograaf”, zegt hij, “die vraagt mij steeds of hij een foto mag maken. Nee, zeg ik, ik heb mijn eigen fotograaf: Michel Honig. Hij mag mij als enige fotograferen.”
Kijk, dát vind leuk om te horen.
Ben Dahhan
