Zonnebril, donkere baard, hoodie en als klap op de vuurpijl een pitbull aan een ketting. Prachtig exemplaar, hier moet ik een foto van maken. Als ik hem aanspreek weet ik niet wat ik kan verwachten. Vanwege de pitbull blijf ik op afstand. Hij snapt het wel: een stoere foto wil ik natuurlijk. Maar voordat ik kan klikken loopt hij leeg:
“De politie zit me de hele tijd te treiteren, ik heb net drie dagen vast gezeten. Waarom weet ik niet eens. De rechter vond het lang genoeg. Daar zal de politie wel van balen.
Mijn vrouw is bij me weg. En het ergste van alles: ik mag me kinderen niet zien van de Kinderbescherming. Kapot maken ze me. Honderd kilo woog ik, en kijk nu eens naar me. Beschuldigingen over van alles en nog wat, maar waar blijven de bewijzen? Ze komen checken of mijn tapijt niet vies is, of ik goed voor mijn hond zorg; heb jij dat eerder gehoord? Daar verderop, in die blauwe containers hebben ze ons gestopt: mijn ouders , zus, zwager, neefjes en nichtjes. Veel te klein.”
Er begint me wat te dagen. “Zijn jullie niet die familie uit Noord, die gedwongen moest verhuizen?”
“Precies! En waarom? Er is geen enkele aangifte tegen ons. Nu wonen we hier op een verlaten bouwterrein. We mogen nergens onze auto parkeren. Onmenselijk. Weet je hoe ver de dichtstbijzijnde winkel is?”
Een prachtig exemplaar
Onmenselijk
