Max Natkiel

Al meer dan vijftien jaar is Max vrijwilliger op Jeugdland. Ooit kwam hij er om een hut te bouwen en dat doet hij nog steeds. De hoogste hut op het terrein is van Max. Maar zijn vrijwilligerswerk bestaat voornamelijk uit pingpongen met de Marokkaanse buurtjongens, die staan te dringen om hem af te smashen.
‘Ben je fotograaf?’, vroeg Max toen hij mij met een camera zag lopen. ‘Ik ook .’
‘Jaja, dat hoor ik dagelijks’, dacht ik. ‘Zijn we tegenwoordig niet allemaal fotografen met de Iphone in de aanslag?’
‘Ik ben de Nederlandse Diane Arbus, maar dan beter.’
Nieuwsgierig naar zoveel eigendunk tikte ik thuis Max Natkiel in. Blijkt hij inderdaad een prachtig fotoboek gemaakt te hebben. Paradiso Stills is een portret van de punkgeneratie in de jaren tachtig.
Max was een vaste bezoeker van Paradiso en experimenteerde wat met fotografie. Toen hij de punkers begin jaren tachtig binnen zag stromen, ging hij met zijn Roleiflex bij de wc staan. Omdat hij samen met hen dronk en blowde, wilden de jongens en meisjes wel even voor hem poseren. Per avond kon hij maar één fotorolletje betalen, en was hij na zestien opnamen klaar. Al snel was er belangstelling voor zijn foto’s en mocht hij op rekening van een zekere Henri Parens bij Capilux rolletjes halen. Parens was later de uitgever van het boek, waarvoor aanvankelijk niet veel belangstelling was. Tweeduizend exemplaren belandden bij De Slegte voor een tientje per stuk. Toen de punktijd voorbij was werd het een collectorsitem.
Laatst nog, vroeg een antiquair op de Haarlemmerstraat hem een handtekening voorin te zetten. Toen Max zevenhonderd euro in de rechterbovenhoek zag staan, vroeg hij een briefje van twintig voor zijn krabbel.
Hoewel hij altijd is blijven fotograferen, is er nooit meer iets gepubliceerd van zijn werk. Maar binnenkort verschijnt eindelijk een heruitgave met extra veel foto’s, onder de titel Studio Paradiso; slechts voor negenendertig euro.
Heb ik nu een gratis exemplaar verdient, Max?

Strammer Max