Lau was paardenhandelaar. Niet dat het zijn enige handel was; hij deed ook in tweedehands auto’s, gereedschap, noem maar op. Maar paardenhandelaar was hij zijn hele leven. Na de oorlog ging hij met zijn vader mee. Die was ook paardenhandelaar, zijn opa ook trouwens. Toen kochten en verkochten ze nog werkpaarden, van die grote Zeeuwse. Later gingen alle boeren over op tracktoren. Ging Lau naar het buitenland met zijn trekpaarden. Maar de beste handel kwam van die lui die voor hun dochter een pony kochten. Kwam die dochter in de puberteit, kreeg het vriendje meer aandacht dan de pony. Als de ouders het dan zat waren om het hok uit te mesten, kon hij de pony zowat gratis op komen halen.
Maar het zit er op. In Zuidlaren, de grootste paardenmarkt van Europa, is niks meer te doen. Hij stopt er mee. Trouwens hij is 82. Acht kinderen heeft ie, negenenveertig kleinkinderen had ie. Vorig jaar verloor hij er twee: een achttienjarige bij een verkeersongeluk, een peuter door verdrinking. Voor zijn familie wil hij meer tijd hebben, nu het nog kan. In de zomer kunnen ze meerijden in zijn Pipowagen door Limburg. Twee paardjes ervoor; die heeft hij gehouden.
Of ik nog interesse heb in gereedschap. Zijn achterbak ligt vol, thuis in Amstelveen heeft veel meer. Kom maar eens kijken. Hij geeft zijn adres. Moet ik het wel zelf opschrijven want hij heeft het nooit geleerd. “TE KOOP”, dat kan hij wel. Is zijn Mercedes niks voor mij? Nette wagen, hoor. Als ik er iemand voor weet, hou ik er een meier aan over.
Lau
