Het Oosterpark is weer open!
Een jaar lang moest ik links of rechts om het park heen. Dat is niet alleen lastig omdat de route door het park de snelste is naar mijn werkplek in de Indische buurt. Maar vooral het park zelf miste ik. In het Oosterpark komt de stad echt samen.
Marokkaanse vrouwen joggen langs de alcoholistenclub. Jopie geeft in alle vroegte tai-chi les bij de muziekkoepel waar ’s middags pubers schuilen voor de regen. Zondag voetballen de Ghanezen hun eigen competitie op het grote veld. Een vogelaar tuurt door zijn kijker. ‘s Avonds hoor je van verre hoe twee jongens kaseko oefenen op hun saxofoons.
Donderdag zag ik Wahid en Wendy staan. Ze hielden elkaar zo lief vast.
Wendy komt uit Groningen. Via een vriendin leerde ze Wahid kennen. Wahid is slim, hij zit op het atheneum aan de rand van het park. En Wahid ziet er goed uit. Wahid komt uit Pakistan. Wendy werd verliefd. En met de liefde kwam ook het geloof. Wendy werd nieuwsgierig naar de islam die Wahid belijdt. Ze vroeg hem haar er over te vertellen. Het sprak haar aan. Ze besloot ook volgens de regels van de islam te gaan leven. Hoever ze daar in gaat bepaalt ze zelf. Een hoofddoek hoort er volgens haar wel bij.
Haar ouders hebben het daar wel moeilijk mee. Maar ze laten de keuze aan Wendy. Ook vriendinnen vinden het raar. Gelukkig draagt haar beste vriendin ook een hoofddoek.
‘En als de liefde nu eens over gaat, blijf je dan geloven in de islam?’, vraag ik.
Domme vraag; het gaat nooit over. ‘Het is groter dan verliefdheid, het is een verbintenis voor het leven.’
Als ik ze zo zie hoop ik het voor ze. Ze zien er zo gelukkig uit samen.
Wahid & Wendy
